زندگی در فضا چه خطرهایی در پی دارد
ایستگاه بین المللی فضایی که در حال نزدیک شدن به دهمین سالگرد خود در سکنی دادن انسانها در فضا است، یکی از بزرگترین موفقیتهای بشر در تجربه زندگی در فضا به شمار می رود.
مقاله اخیر راجر پنروز مبنی بر کشف آثار رویدادهای پیش از مهبانگ و آغاز جهان، بحث داغی را در مورد منشا جهان به‌راه انداخته و انتشار 3 مقاله چالش‌برانگیز در رد این ادعا، این بحث را داغ‌تر کرده است.
تصور ما از نخستین روزهای عالم ممکن است سرشار از نقاط مبهم باشد، اما این بدان معنی نیست که ما به دنبال شواهدی از اتفاقات رخ داده پیش از مهبانگ نیستیم. اخیرا در یک مجموعه مقاله سه‌گانه ادعا شده که حلقه‌های هم‌مرکز مربوط به دمای یکنواخت در تابش زمینه کیهانی (نخستین تشعشعی که پس از مهبانگ در جهان منتشر شد) ممکن است نشانه‌هایی از تصادم سیاهچالهها در یک دوره کیهانی باشد که قبل از جهان فعلی ما وجود داشته است.
انفجار بزرگ بسیار پرانرژی و پرحرارت بود و در ثانیه‌های اولیه پس از انفجار فقط تشعشع و ذرات زیراتمی گوناگون در جهان وجود داشتند. تشعشعات باقیمانده از این انفجار هنوز به صورت امواج ضعبف مایکروویو در آسمان وجود دارند و از زمین قابل ردیابی‌اند. به این امواج تشعشع مایکروویو زمینه کیهان گفته می‌شود.
در اواخر دهه 1920، ادوین هابل (1953-1889)، ستاره شناس آمریکایی به بررسی نور دریافتی از ستارگان کهکشان‌های دور دست پرداخت. او متوجه شد که طول موج‌های این نور بلندتر از میزان مورد انتظار است. این پدیده که قرمز گرایی (red shift) نام دارد، نشان داد که کهکشان‌ها با سرعت زیادی در حال دور شدن از زمین هستند.
چطور ماه در افق بزرگتر به نظر می آید
شاید فکر کنید که جو زمین، ماه را بزرگتر نشان می‌دهد. اما نه اینطور نیست، مغز شماست که ماه را بزرگتر می‌بیند.
اولین کوازارها در دهه 1960 هنگامی که ستاره‌شناسان توانستند گسیل‌های بسیار قوی امواج رادیویی را از این کوازارها اندازه‌گیری کنند، کشف شدند.
اما بعدها دانشمندان دربافنتد که کوازارها در واقع از لحاظ رادیویی خاموش هستند و گسیل رادیویی بسیار اندکی دارند. به هر حال کوازارها از جمله درخشان‌ترین و دوردست‌ترین اجرامی هستند که ما می‌توانیم ببینیم.
این اجرام فوق‌العاده درخشان احتمالا مراکز کهکشان‌های فعالی هستند که سیاهچاله‌های فوق‌العاده بزرگ در آنها قرار دارند.
هنگامی مواد به درون این سیاهچالهها سرازیر می‌شوند، مقدار زیادی جرم به انرژی تبدیل می‌شود. همین این انرژی است که ما آن را می‌بینیم.
گرچه یک کوازار منفرد بسیار کوچکتر از منظومه شمسی ماست، اما می‌تواند به اندازه کل یک کهکشان با صدها میلیارد ستاره درخشش داشته باشد.
تا به حاال ستاره‌شناسان بیش از هزار کوازار شناسایی کرده‌اند.
بر اساس برآورد سازمان فضایی آمریکا (ناسا) هر وسیله نقلیه‌ای که بخواهد در مدار زمین قرار گیرد، باید با سرعتی حدود 11 کیلومتر در ثانیه یا حدود 40000 کیلومتر در ساعت پرتاب شود. هواپیماهای مسافربری معمول که سرعتی کمتر از سرعت صوت دارند،حتی به نزدیکی این سرعت هم نمی‌رسند.
اوزون هم خوب است و هم بد، بسته به اینکه در چه ارتفاعی از سطح زمین قرار داشته باشد
نود درصد اوزون کره زمین در استراتوسفر (دومین لایه جو کره زمین که درست بالای لایه‌ای از جو که ما درون آن زندگی می‌کنیم،یعنی تروپوسفر) قرار دارد.
این اوزون لایه اوزون را تشکیل می‌دهد که هر چیزی بر روی سطح سیاره را از پرتوهای زیانبار ماورای بنفش حفاظت می‌کند.
برای پاسخ به این سؤال باید بدانیم که هر شیء هنگام بازگشت به جو زمین یا هر سیاره دیگر برای اینکه با موفقیت فرو بنشیند، لازم است زاویه فرودی با شیب خیلی کم داشته باشد.
در چنین فرودی پایین‌ترین وبالاترین حدود به وسیله مسیر پرواز فضا پیما، میزان کاهش سرعت آن و گرمایش آیرودینامیکی ایجاد شده از برخورد شیء با لایه‌های اطراف، تعیین می‌شود.