خروج اولین دستگاه ساخت بشر از منظومه شمسی |
برخی از دانشمندان علوم فضایی می گویند فضاپیمای وویجر-۱ احتمالا منظومه شمسی را ترک کرده است که اگر این مطلب تایید شود، وویجر اولین ماشین ساخت بشر است که از منظومه ما بیرون می رود
وویجر در سال ۱۹۷۷ زمین را ترک کرد و اکنون در فاصله ۱۸ میلیارد کیلومتری ما قرار دارد.
دانشمندان در چند سال اخیر به دنبال جمع آوری شواهد خروج آن از منظومه شمسی بوده اند. این فضاپیما در این مدت ناظر تغییراتی محیطی بوده که حاکی از قرار داشتن آن در منطقه مرزی منظومه است.
اکنون برخی از محققان می گویند به باور آنها این کاوشگر از حیطه نفوذ خورشید موسوم به هلیوسفر خارج شده است- هلیوسفر یک حباب مغناطیسی از ذرات باردار است که منظومه شمسی را احاطه کرده است.
با این حال هنوز برخی دیگر از دانشمندان در این مورد تردید دارند. سوزان داد، مدیر پروژه وویجر گفت: "پنج عدد از ابزارهای فضاپیما هنوز در حال کار است و ما اکنون در داده های دریافتی شاهد این هستیم که درحال ورود به حیطه میان ستاره ها هستیم. شاهد اتفاقاتی هستیم که به این باور دامن می زند که روی چنین مرزی هستیم."
شواهدی که "داد" از آن حرف می زند شامل افت شدت ذرات خورشیدی و شدت گرفتن اشعه های کیهانی است که از فضای میان ستاره ای می آید. شاهدی که به خصوص اساس یافته تازه است به اواخر ماه اوت در تابستان گذشته بازمی گردد.
پروفسور بیل وبر از دانشگاه ایالتی نیومکزیکو در لاس کروسس از نویسندگان مقاله تازه می گوید که ظرف فقط چند روز، شدت تشعشعات هلیوسفری کاهش پیدا کرد و شدت اشعه کیهانی بالا رفت چیزی که نشانه خروج فضاپیما از هلیوسفر است.
ناسا می گوید این برداشت در میان کسانی که روی این پروژه کار می کنند همگانی نیست و پروفسور وبر اذعان می کند که بحث در این مورد ادامه دارد.
هدف اولیه ماموریت این کاوشگر مطالعه سیارات دورافتاده منظومه شامل مشتری، کیوان، اورانوس و نپتون بود، ماموریتی که در سال ۱۹۸۹ کامل شد، اما همچنان به مسیرش ادامه داد. مسیر کاوشگر بعد از آن تغییر داده شد تا در جهت کلی مرکز راه شیری به حرکت در آید.
تولید الکتریسیته از منبع پلوتونیومی وویجرها ده تا ۱۵ سال دیگر متوقف خواهد شد که در آن مرحله ابزارها و فرستنده های آنها از کار خواهد افتاد.
این ادعا در مقاله ای در مجله "نامه های تحقیقات ژئوفیزیکی" منتشر خواهد شد
آزمایش های فضاییچرا در آزمایش های فضایی از میمون استفاده می شود؟ |
این نوع میمون به دلیل شباهت بسیار با فیزیولوژی بدن انسان علاوه بر تست‌های زیستی فضایی در حوزه‌های دارو سازی و پزشکی نیز استفاده میشود.
دکتر
محمد ابراهیمی، در همایش ارسال موجود زنده به فضا در دانشگاه صنعتی
امیرکبیر با اشاره به اقدامات این پژوهشکده در زمینه ارسال موجود زنده به
فضا افزود: در این راستا 3 ماموریت طراحی، ساخت و تست مدارگردها (ارسال
فضانورد به مدار)، طراحی، ساخت و تست کاوشگرها (ارسال زیرمداری موجود زنده و
فضانورد) و آموزش فضانورد و آماده‌سازی تجهیزات لازم برای فضانوردی تعریف و
در دستور کار قرار گرفت.
وی با تاکید بر اینکه در این پرتاب محموله زیستی کاوشگر پیشگام به سلامت به زمین برگشت، اضافه کرد: در این پرتاب از میمون نژاد رزوس با نام علمی ماکاک رزوس (Macaca mulatta) استفاده شد. این نژاد همچنین در اولین آزمایشهای فضایی آمریکا نیز مورد استفاده قرار گرفت.
ابراهیمی، با اشاره به دلایل استفاده از این نژاد میمون، یادآور شد: این نژاد نزدیکی زیادی با فیزیولوژی انسان دارد از این رو محققان حوزه‌های دارویی و پزشکی در آزمایشهای خود از این نژاد استفاده می کنند.
وی به وضعیت فیزیولوژی میمون فضانورد ایرانی اشاره کرد و گفت: بر اساس اطلاعات پزشکان فیزیولوژیست این پروژه بیشترین میزان ضربان قلب این میمون در لحظه اوج شتاب بوده است که تعداد ضربان قلبی آن به 140 رسیده بود. این در حالی است که ضربان قلب طبیعی این میمون‌ها در زندگی معمولی گاه تا 200 ضربه در دقیقه نیز بالا می‌رود.
موفقیت در کاهش سرعت کاوشگر در هنگام نشست
ابراهیمی به بیان مراحل پرتاب و سرعت کاوشگر پیشگام در حین عملیات خاطرنشان کرد: در آغاز عملیات موتور کاوشگر 33 ثانیه کار کرد تا سرعت از یک ماخ عبور کند و سپس در مسیر حرکت به حداکثر سرعت یعنی 5.5 ماخ رسید. این سرعت در مسیر بازگشت در مرحله‌ای دوباره از یک ماخ عبور کرد و حداکثر سرعت آن در مسیر بازگشت 4.5 ماخ بوده است.
رئیس پژوهشکده سامانه‌های فضانوردی با تاکید بر اینکه کاهش سرعت کاوشگر در مسیر برگشت با استفاده از طراحی‌های خاص آیرودینامیکی انتهای محموله صورت گرفت، اضافه کرد: انتهای محموله دارای شکل هندسی خاصی است که موجب کاهش سرعت میشود به گونه‌ای که سرعت کاوشگر به 0.8 ماخ رسید و با استفاده از چترها سرعت در لحظه فرود به زمین به 8 متر بر ثانیه رسید.
وی درباره آموزش این نوع میمون نیز گفت: آماده‌سازی این میمون‌ها به طور کلی شامل حساسیت‌زدایی و سازگارسازی آنهاست که مرحله‌ای بسیار طولانی است که برای پیشگام یک سال طول کشید اما ممکن است برای برخی از میمون‌ها تا دو سال نیز ادامه داشته باشد.
آزمایش های فضاییچرا در آزمایش های فضایی از میمون استفاده می شود؟ |
این نوع میمون به دلیل شباهت بسیار با فیزیولوژی بدن انسان علاوه بر تست‌های زیستی فضایی در حوزه‌های دارو سازی و پزشکی نیز استفاده میشود.
دکتر
محمد ابراهیمی، در همایش ارسال موجود زنده به فضا در دانشگاه صنعتی
امیرکبیر با اشاره به اقدامات این پژوهشکده در زمینه ارسال موجود زنده به
فضا افزود: در این راستا 3 ماموریت طراحی، ساخت و تست مدارگردها (ارسال
فضانورد به مدار)، طراحی، ساخت و تست کاوشگرها (ارسال زیرمداری موجود زنده و
فضانورد) و آموزش فضانورد و آماده‌سازی تجهیزات لازم برای فضانوردی تعریف و
در دستور کار قرار گرفت.
وی با تاکید بر اینکه در این پرتاب محموله زیستی کاوشگر پیشگام به سلامت به زمین برگشت، اضافه کرد: در این پرتاب از میمون نژاد رزوس با نام علمی ماکاک رزوس (Macaca mulatta) استفاده شد. این نژاد همچنین در اولین آزمایشهای فضایی آمریکا نیز مورد استفاده قرار گرفت.
ابراهیمی، با اشاره به دلایل استفاده از این نژاد میمون، یادآور شد: این نژاد نزدیکی زیادی با فیزیولوژی انسان دارد از این رو محققان حوزه‌های دارویی و پزشکی در آزمایشهای خود از این نژاد استفاده می کنند.
وی به وضعیت فیزیولوژی میمون فضانورد ایرانی اشاره کرد و گفت: بر اساس اطلاعات پزشکان فیزیولوژیست این پروژه بیشترین میزان ضربان قلب این میمون در لحظه اوج شتاب بوده است که تعداد ضربان قلبی آن به 140 رسیده بود. این در حالی است که ضربان قلب طبیعی این میمون‌ها در زندگی معمولی گاه تا 200 ضربه در دقیقه نیز بالا می‌رود.
موفقیت در کاهش سرعت کاوشگر در هنگام نشست
ابراهیمی به بیان مراحل پرتاب و سرعت کاوشگر پیشگام در حین عملیات خاطرنشان کرد: در آغاز عملیات موتور کاوشگر 33 ثانیه کار کرد تا سرعت از یک ماخ عبور کند و سپس در مسیر حرکت به حداکثر سرعت یعنی 5.5 ماخ رسید. این سرعت در مسیر بازگشت در مرحله‌ای دوباره از یک ماخ عبور کرد و حداکثر سرعت آن در مسیر بازگشت 4.5 ماخ بوده است.
رئیس پژوهشکده سامانه‌های فضانوردی با تاکید بر اینکه کاهش سرعت کاوشگر در مسیر برگشت با استفاده از طراحی‌های خاص آیرودینامیکی انتهای محموله صورت گرفت، اضافه کرد: انتهای محموله دارای شکل هندسی خاصی است که موجب کاهش سرعت میشود به گونه‌ای که سرعت کاوشگر به 0.8 ماخ رسید و با استفاده از چترها سرعت در لحظه فرود به زمین به 8 متر بر ثانیه رسید.
وی درباره آموزش این نوع میمون نیز گفت: آماده‌سازی این میمون‌ها به طور کلی شامل حساسیت‌زدایی و سازگارسازی آنهاست که مرحله‌ای بسیار طولانی است که برای پیشگام یک سال طول کشید اما ممکن است برای برخی از میمون‌ها تا دو سال نیز ادامه داشته باشد.